Finalemente in Italia

Hèhè, eindelijk hier zijn mijn verhalen tot nu toe. Ik heb hier niet echt internet, alleen als ik een netwerk zonder beveiligingssleutel kan vinden dus vandaar dat het zo lang duurde. Ik heb afgelopen week alles gewoon opgeschreven en uitgetypt om het later te posten. Nu begin ik dus gewoon bij het begin.

De avond voor vertrek was er nog een beetje hectiek in huize Schyns. Ik had namelijk al mijn spullen in mijn koffer gestopt, althans dat dacht ik. Maar toen ik nog iets beter om me heen keek, zag ik dat de halve kamer nog vol lag met spullen die ook in mijn koffer moesten. Dus mama kwam mij snel nog eventjes helpen met de rest in de koffer stoppen en de koffer dicht te maken.. Alleen dat laatste ging nogal mis. De koffer was dicht, met slotje en al, maar sprong vanzelf weer half open. Dus ik voelde al meteen een jeugdtrauma opkomen, van de keer dat mijn tas met al mijn lievelingsknuffels uit de aanhangwagen vloog. Ik zag dus al meteen voor me hoe dit keer al mijn bagage door het bagageruim zou vliegen en ik over de lopende band zou moeten kruipen om al mijn spullen bij elkaar te rapen . Dus toen hebben mama en ik om 22:30 of zo nog even alles overgepakt in mijn oude vertrouwde megatas. Met weliswaar geen slotje, maar wel een stevige rits.

De volgende ochtend zijn we in alle vroegte vertrokken richting Schiphol (ja, ik vind 06:30 errug vroeg ;)).
Daar verliep alles prima en mijn vlucht van Alitalia was ook aangenaam. Na slechts anderhalf uur moesten we our seatbelts fastenen voor de landing. We werden zelfs met een busje van het vliegtuig naar de aankomsthal gebracht, wat ik Ryanair nog nooit heb zien doen.
In de aankomsthal was het even in spanning afwachten, maar ja hoor, daar kwam mijn megatas aangeschoven op de lopende band. Mijn taxichauffeuse stond ook al op mij te wachten met een groot bord met mijn naam erop, dus dat kon niet missen! Binnen tien minuutjes waren we bij het appartement. Maarja, er werd dan ook behoorlijk gescheurd in zo’n smalle straatjes, waar ik zelf hooguit 30 km/u zou durven rijden ;)
Ik werd met mijn tassen voor de deur afgezet en mijn taximadam heeft voor me aangebeld en het woord gedaan in het Italiaans. Tot dusver ging alles dus prima. Totdat ze me vertelde dat mijn kamer op de 5e verdieping was en dat ze er zelf meteen vandoor moest. En er is geen lift! Dus ik moest die al die verdiepingen op met mijn 10kg wegende handbagage en 17 kg wegende megatas. Nou fijn.
8 trappen en 3 levens later kwam ik aan met mijn handbagagekoffertje. Daar stond mijn huisgenootje/huisbaas, Vittoria, op mij te wachten. Ze heeft mij meteen even geholpen met mijn andere bagage en nadat we allebei uitgehijgd waren heeft ze me het appartement laten zien. Er is een keukentje met oven, een badkamer met wasmachine en een woonkamer met tv en dvd-speler. Het is allemaal best luxe dus, alleen niet zo erg schoon..Maargoed, ik kan wel tegen een stootje ;).
Mijn kamertje zelf is niet zo groot maar heeft wel alles wat ik nodig heb. Er staat een bed, een bureautje, een kledingkast en een ladekast. Dus dat is ongeveer meer dan ik in mijn kamer in Doetinchem heb. En alles is oranje. Dus ik ben met mijn dropjes en hagelslag in mijn oranje kamertje toch nog wel een beetje in Hollandse sferen ;).
Nadat Vittoria voor me had uitgetekend hoe ik bij de school en bij de dichtstbijzijnde grote supermarkt kon komen, besloot ik om de stad maar eens een beetje te gaan verkennen.
Om dwaaltochten op de vroege maandagochtend te voorkomen, ben ik eerst langs de school gelopen. Die zit echt dichtbij, het is maar 10 minuutjes lopen ongeveer. Ik hoef alleen maar de Arno over en dan ben ik er al ongeveer. Het was schitterend weer en het uitzicht over de Arno was super, maar ik ben toch maar even terug gegaan naar mijn kamer, want ik was mijn camera en zonnebril vergeten (ik had me wel ingesmeerd hoor, pap en mam;)).
Daarna ben ik maar eens een aantal toeristische plekken gaan bekijken. Eerst de Basilica di Santa Maria Novella. Echt prachtig, met ook nog eens een heel fijn plein, waar iedereen lekker in het zonnetje lag. Maarja, aangezien ik alleen was ben ik er maar niet bij gaan liggen. Ik moest immers ook nog de Cattedrale di Santa Maria di Fiore vinden. Die is ook echt schitterend natuurlijk, hoewel de toeristen eromheen het totaal een beetje ontsieren. Maargoed, ik moet niet klagen, ik stond er zelf immers ook met mijn cameraatje tussen om het één en ander op beeld vast te leggen.
Na een aantal fotografeerpogingen ben ik maar weer naar de andere kant van de rivier gegaan, omdat ik graag de Giardini di Boboli wilde zien die achter het Pallazzo Pitti liggen. Onderweg liep ik met mijn kaartje in de hand een dude tegen het lijf die vroeg of ik informatie nodig had. Ik dacht eerst dat me hulp bood met de weg vinden, maar toen begon hij over koffiedrinken en over muziek praten en vroeg of ik vrienden wilde worden, heb ik hem maar snel vriendelijk bedankt en heb mijn zoektocht voortgezet. Het was immers een kerel van een jaar of 30 (en ik ga natuurlijk niet zomaar met vreemde mannen mee ;)). Uiteindelijk heb ik het Pallazzo Pitti wel gevonden, wat ik niet zo bijzonder vond. Maar de tuinen waren in geen velden of wegen te bekennen. Eerlijk gezegd was ik ook al behoorlijk gaar van al dat lopen dus ben ik maar naar huis gegaan om uit te rusten en pasta te maken. Ik heb s’ avonds ook mijn andere huisgenote ontmoet. Haar naam was een beetje onverstaanbaar voor mij, maar ze komt uit Mexico en is hier voor een aantal maanden om Italiaans te leren (aan een andere taalschool ). Ik heb even gezellig met haar gepraat terwijl haar pizza in de oven zat en daarna ben ik vroeg gaan slapen om de volgende ochtend uitgerust aan mijn eerste schooldag te kunnen beginnen.